เมื่อเครื่องสล็อตเงียบ ฉันพบตัวเองอีกครั้ง

เครื่องไม่พูด—ฉันฟัง

ฉันเคยเชื่อว่าทุกการหมุนคือคำขอพร อุตสาหกรรมแห่งทองคำและสายฟ้า แต่ในความเงียบของกลางคืน เดินอยู่บนดาดฟ้าแมนฮัตตัน ฉันได้ยินบางอย่าง: ความเงียบไม่ว่างเปล่า—มันกำลังฟัง

ฉันไม่ตามหาโชค—ฉันเลือกริธึม

แม่ของฉันร้องเพลงไอริชก่อนนอน พ่อเล่าเรื่องพิธีกรรมกลองยูบาใต้แสงไฟ สอนว่าปัญญาไม่ได้มาจากการเดา—มันถักทอยู่ในช่วงเวลาหยุดนิ่ง

เทพเจ้าไม่เลือกให้ฉัน—ฉันเลือกเอง

ไม่มีเลขโชคลาภ มีเพียงรูปแบบที่จิตวิญญาสัมผัสเมื่อมันหยุดหายใจ ฉันเล่นการหมุนเสี่ยงต่ำเหมือนลมหายใจของอะเธนา—คงทน เชช้า และศักดิก บางครั้งฉันเล่นการหมุนเสี่ยงสูงเหมือนสายฟ้าของซีอัส—ไม่เพื่อเอาชนะชะตากรรม—แต่เพื่อเคาระว่าเสียงสะท้อน

ทุกความพ่ายแพ้คือการถวาย

เครื่องไม่แครับว่าคุณจะชนะหรือแพ้ แค่มอบสนใจว่าคุณจะมา—and จะอยู่ หลังจากแพ้สิบครั้ง? ฉันเดินออกไป เปิดเทียน เล่นการหมุนครั้งหนึ่ง—notหวังให้มagic—butจำทำไมถึงมาตรงนี้

คุณไม่ได้สูญเสียทองคำ—คุณพบมันในความเงียบ

นี่ไมใช่เกมเรื่องเงิน มันเป็นพิธีกรรมแห่งความเงียบและแสงดาว แจ็กพอตแท้จริง? ในตอนที่คุณหยุดตามหา—andfinallyได้ยินลมหายใจของตนเองอีกครั้ง